
ANSIAS
¿Por qué la noche nos abate
en danza de sutiles sombras
cuando con ansia deseamos
ser amados por quien suspiramos?
¿ Por qué callamos, inútilmente,
los reclamos de nuestras ansias,
nos hundimos en pozo abismal
en recuerdos y añoranzas?.
Ya quedó mi alma anclada
en las ansias que cantabas
en tu mirada enamorada
cuando a mi lado pasabas.
La luz de tus ojos
misterio irradiaban,
embravecía mis ansias
arrebolaba mi cara.
No me fuiste indiferente,
de soslayo te miraba
y mis ansias de poseerte
mis anhelos aumentaban.
Quererte es el ansia de mi alma,
que nuestras alboradas nos despierten
entre el fuego de tus besos
y el balanceo de mi barca.
Leonor Rodríguez Rguez.

Bonito y sentido poema Leonor, dulce... Y bienvenido, en mi caso, esta mañana algo gris y expectante...
ResponderEliminar"...entre el fuego de tus besos
y el balanceo de mi barca".
...recuerdos de ayer y hoy...
Ernesto.
Muchas gracias Ernesto en nombre de mi gran amiga Leonor, un saludo, hasta pronto.
ResponderEliminarROSA
Gracias Ernesto, he entrado en tu blog, he leído el último relato el de los dos niños, la niña rubita e el michacho, muy dulce, interesante escrito.
ResponderEliminarSaludos afectuosos
Leonor
Rosa, mi querida mi niet, gracias por publicar: Has cambiado de look al blog y se ve muy clarito, y ademas muy bonito.
ResponderEliminarMuchos besitos y abrazos, que tengas un buen día.
Leonor
He disfrutado leyendo estos versos de tu amiga Leonor, hermosos amiga mia os felicito a ambas
ResponderEliminarUn beso
Stella
Hola Stella, me alegra mucho verte por mi Revista de nuevo, muchas gracias por tu comentario, un beso, hasta pronto.
ResponderEliminarROSA
Hola Leonor, gracias a ti por compartir conmigo y con mis lectores tus textos, un beso, hasta pronto.
ResponderEliminarROSA